Als palliatief consulent werd ik ingeschakeld door een huisarts over het niet slagen van een sedatie. Het ging om een man met een verstandelijke handicap die terminaal ziek was. Normaal gesproken woonde hij elders begeleid, nu kreeg hij thuis bij zijn ouders terminale zorg.

Symptoombestrijding was lastig en de druk bij de ouders liep op. Ze waren teleurgesteld over het mislukken van de sedatie en gaven aan dat zij het niet over hun hart konden verkrijgen om hun zoon te vertellen dat hij zou overlijden. Het consult duurde ruim een uur. Ik beloofde een arts verstandelijk gehandicapten te vragen om advies over het wel of niet vertellen.

We gingen uit elkaar, waarbij de huisarts zei: ‘we houden contact’.